Trzebież Ejtingena (kombinowana)

Opracowany w 1934 roku sposób cięć, którego celem jest dążenie do wytworzenia w drzewostanie zwarcia pionowego i zapewnienie odpowiedniego dostępu światła do wszystkich pięter drzewiastych. Cięcia w tej trzebieży mają charakter trzebieży górnej, usuwała się bowiem z drzewostanu głównego drzewa gorszej jakości, których nie oznaczała się jednak na stałe, lecz przy każdym nawrocie ponownie oceniana i wybiera. Wykonywany zabieg o nasileniu umiarkowanym powinien na tyle przerywać sklepienie leśne, by do następnego zabiegu korony drzew zwarły się ponownie. Jednorazowo w tej metodzie trzebienia pobierane jest ok. 10-20% zapasu, zależnie od składu i zasobności drzewostanu. Nawrót cięć zalecił Ejtingen częsty, co 5 lat, a pierwsze wkroczenie powinno mieć miejsce w wieku 20 lat i do 70 roku życia drzewostanu miało być 10 razy powtórzone. Oprócz podziału drzew według ich znaczenia Ejtingen wyróżnił w drzewostanie tzw. biogrupy, czyli skupienia kilku drzew, w których wzajemne odległości w grupie są wyraźnie mniejsze niż poza grupą. Autor zalecał ostrożne ingerowanie w biogrupy i stopniowe ich rozluźnianie.