Trzebież francuska
Jedna z historycznych metod trzebieży górnej. Charakterystyczną cechą tej metody trzebieży jest intensywne oswobadzanie drzew najlepszych, przy uwzględnieniu kryteriów zarówno hodowlanych (optymalny skład gatunkowy i najkorzystniejsze warunki wzrostu), jak i gospodarczych (skrócenie czasu produkcji grubych sortymentów drzewnych). Wypracowano ją głównie dla dębu i buka oraz drzewostanów mieszanych tych gatunków, a dopiero znacznie później zastosowano w drzewostanach sosnowych, świerkowych i jodłowych. Przy selekcji w metodzie tej dzieli się drzewa na główne (przyszłościowe) i podrzędne- zaliczane bądź do pożytecznych, bądź szkodliwych.
Bernadzki E., Ilmurzyński E., Szymański S., 1999. Trzebieże. Poradnik leśniczego. PWRiL. Warszawa. Jaworski A., 2013. Hodowla Lasu. Tom II. Pielęgnowanie lasu. PWRiL. Warszawa.