Trzebież Sucheckiego
Jedna z historycznych metod trzebieży, tzw. trzebież indywidualna. Intensywność cięć ustalana jest w niej na podstawie rzeczywistego przyrostu drzewostanu, a ich nawrót według aktualnych potrzeb, niezależnie od wieku. We wszystkich etapach trzebieży indywidualnej obowiązuje zasada umiarkowanego, sukcesywnego, niezbyt silnego wkraczania z cięciami, aby zbyt nagle nie przerywać zwarcia i nie narazić drzewostanu na śniegołomy i wiatrołomy. By zapobiec nadmiernemu pobieraniu masy w trzebieżach na niekorzyść użytków rębnych, Suchecki podał wzory empiryczne, określające maksymalne normy użytkowania przedrębnego, które zestawił w pomocnicze tabele dla buka, dębu, sosny i jodły.
Bernadzki E., Ilmurzyński E., Szymański S., 1999. Trzebieże. Poradnik leśniczego. PWRiL. Warszawa. Jaworski A., 2013. Hodowla Lasu. Tom II. Pielęgnowanie lasu. PWRiL. Warszawa.